a:

Kerugian menggunakan model diskaun dividen (DDM) termasuk kesukaran unjuran tepat, hakikat bahawa ia tidak mengambil kira pembelian balik dan andaian asas pendapatan hanya daripada dividen.

DDM memberikan nilai kepada stok dengan dasarnya menggunakan analisa aliran tunai diskaun jenis (DCF) untuk menentukan nilai semasa dividen yang diunjurkan pada masa hadapan. Jika nilai yang ditentukan adalah lebih tinggi daripada harga saham semasa saham, maka stok dianggap sebagai undervalued dan bernilai membeli.

Walaupun DDM boleh membantu menilai potensi pendapatan dividen daripada stok, ia mempunyai beberapa kelemahan yang wujud. Yang pertama ialah ia tidak boleh digunakan untuk menilai stok yang tidak membayar dividen, tanpa mengira keuntungan modal yang boleh direalisasikan daripada melabur dalam saham. DDM dibina atas andaian cacat bahawa satu-satunya nilai stok ialah pulangan atas pelaburan yang diberikan melalui dividen.

Satu lagi kekurangan DDM adalah hakikat bahawa pengiraan nilai yang digunakannya memerlukan beberapa andaian mengenai perkara seperti kadar pertumbuhan dan kadar pulangan yang diperlukan. Salah satu contoh ialah hakikat bahawa hasil dividen berubah dengan ketara dari masa ke masa. Jika mana-mana unjuran atau andaian yang dibuat dalam pengiraan adalah walaupun sedikit kesilapan, ini boleh menyebabkan seorang penganalisis menentukan nilai untuk saham yang ketara dari segi nilai terlebih nilai atau undervalued. Terdapat beberapa variasi DDM yang cuba untuk mengatasi masalah ini. Walau bagaimanapun, kebanyakannya melibatkan membuat unjuran dan pengiraan tambahan yang juga tertakluk kepada kesilapan yang diperbesarkan dari masa ke masa.

Satu kritikan tambahan terhadap DDM adalah bahawa ia mengabaikan kesan pembelian balik saham, kesan yang boleh membuat perbezaan yang besar berkenaan dengan nilai saham yang dikembalikan kepada para pemegang saham. Mengabaikan pembelian balik saham menggambarkan masalah dengan DDM menjadi, secara keseluruhan, terlalu konservatif dalam anggaran nilai sahamnya.