Syarikat memerlukan modal kewangan untuk menjalankan perniagaannya. Bagi kebanyakan syarikat, modal kewangan dibangkitkan dengan mengeluarkan sekuriti hutang dan / atau dengan menjual saham biasa. Jumlah hutang dan ekuiti yang membentuk struktur modal syarikat mempunyai banyak risiko dan implikasi pulangan. Oleh itu, pengurusan korporat mempunyai kewajipan untuk menggunakan proses yang menyeluruh dan bijak untuk mewujudkan struktur modal target syarikat. Struktur modal adalah bagaimana firma membiayai operasi dan pertumbuhannya dengan menggunakan sumber dana yang berlainan.

Pengunaan Empirikal Leverage Kewangan

Leverage kewangan didefinisikan sebagai sejauh mana sekuriti pendapatan tetap dan saham pilihan digunakan dalam struktur modal syarikat. Leverage kewangan mempunyai nilai kerana perisai cukai faedah yang diberikan oleh U. S. undang-undang cukai pendapatan korporat. Penggunaan leverage kewangan juga mempunyai nilai apabila aset yang dibeli dengan modal hutang mendapat lebih daripada kos hutang yang digunakan untuk membiayai mereka. Di bawah kedua-dua keadaan ini, penggunaan leverage kewangan meningkatkan keuntungan syarikat. Dengan itu, jika syarikat itu tidak mempunyai pendapatan yang mencukupi untuk melindungi, atau jika keuntungan operasinya berada di bawah nilai kritikal, leverage kewangan akan mengurangkan nilai ekuiti dan dengan itu mengurangkan nilai syarikat.

Memandangkan kepentingan struktur modal syarikat, langkah pertama dalam proses membuat keputusan modal adalah untuk pengurusan sebuah syarikat untuk menentukan berapa banyak modal luar yang diperlukan untuk mengendalikan perniagaannya. Apabila jumlah ini ditentukan, pihak pengurusan perlu mengkaji pasaran kewangan untuk menentukan syarat-syarat di mana syarikat dapat menaikkan modal. Langkah ini adalah penting untuk proses ini, kerana persekitaran pasaran boleh mengurangkan kemampuan syarikat untuk menerbitkan sekuriti hutang atau saham biasa pada tahap atau kos yang menarik. Dengan itu, apabila soalan-soalan ini telah dijawab, pengurusan sebuah syarikat boleh merangka dasar struktur modal yang sesuai, dan membina satu pakej instrumen kewangan yang perlu dijual kepada pelabur. Dengan mengikuti proses sistematik ini, keputusan pembiayaan pengurusan perlu dilaksanakan mengikut pelan strategik jangka panjangnya, dan cara untuk mengembangkan syarikat itu dari masa ke masa.

Penggunaan leverage kewangan sangat berbeza oleh industri dan oleh sektor perniagaan. Terdapat banyak sektor industri di mana syarikat beroperasi dengan tahap leverage yang tinggi. Kedai runcit, syarikat penerbangan, kedai runcit, syarikat utiliti, dan institusi perbankan adalah contoh klasik. Malangnya, penggunaan leverage kewangan yang berlebihan oleh banyak syarikat dalam sektor ini telah memainkan peranan penting dalam memaksa mereka untuk memfailkan kebankrapan Bab 11.Contohnya ialah R. H. Macy (1992), Trans World Airlines (2001), Great Atlantic & Pacific Tea Co (A & P) (2010), dan Midwest Generation (2012). Selain itu, penggunaan leverage kewangan yang berlebihan adalah punca utama yang membawa kepada krisis kewangan AS antara tahun 2007 dan 2009. Kematian Lehman Brothers (2008) dan sejumlah institusi kewangan yang sangat levered adalah contoh utama akibat negatif yang dikaitkan dengan menggunakan struktur modal yang sangat levered.

Tinjauan Teorem Modigliani dan Miller mengenai Struktur Modal Korporat

Kajian tentang struktur modal optimum syarikat bermula pada tahun 1958 apabila Franco Modigliani dan Merton Miller menerbitkan karya Nobel memenangi Hadiah "Modal Modal, Perbadanan Perbadanan, dan Teori Pelaburan. "Sebagai premis penting dalam kerja mereka, Modigliani dan Miller menggambarkan bahawa di bawah keadaan di mana cukai pendapatan korporat dan kos kecemasan tidak hadir dalam persekitaran perniagaan, penggunaan leverage kewangan tidak mempunyai kesan ke atas nilai syarikat. Pandangan ini, yang dikenali sebagai teorem Proposal Irrelevans, merupakan salah satu bahagian penting teori akademik yang pernah diterbitkan.

Malangnya, Teorema Irrelevance, seperti kebanyakan kerja memenangi Hadiah Nobel dalam bidang ekonomi, memerlukan sejumlah asumsi yang tidak praktikal yang perlu diterima untuk menerapkan teori itu dalam persekitaran dunia yang sebenar. Sebagai pengiktirafan terhadap masalah ini, Modigliani dan Miller memperluaskan teorem Teorema Tidak relevan mereka untuk memasukkan kesan cukai pendapatan korporat, dan potensi potensi kos kecemasan, untuk tujuan menentukan struktur modal yang optimum untuk sebuah syarikat. Kerja-kerja yang disemak semula mereka, secara umum dikenali sebagai Teori Perdagangan dari struktur modal, membuat kes yang struktur modal syarikat yang optimum harus menjadi keseimbangan yang berhemat antara manfaat cukai yang berkaitan dengan penggunaan modal hutang, dan kos yang berkaitan dengan potensi kebangkrutan untuk syarikat. Hari ini, premis Teori Perdagangan adalah asas yang harus digunakan oleh pengurusan korporat untuk menentukan struktur modal yang optimum untuk sebuah syarikat.

Impak Leverage Kewangan pada Kinerja

Mungkin cara terbaik untuk menggambarkan kesan positif dari leverage kewangan pada prestasi kewangan syarikat adalah dengan memberikan contoh mudah. Pulangan atas Ekuiti (ROE) adalah asas yang popular digunakan untuk mengukur keuntungan perniagaan kerana ia membandingkan keuntungan yang dihasilkan oleh syarikat dalam tahun fiskal dengan pemegang saham wang telah melabur. Lagipun, matlamat setiap perniagaan adalah untuk memaksimumkan kekayaan pemegang saham, dan ROE adalah metrik pulangan ke atas pelaburan pemegang saham.

Dalam jadual di bawah, pernyataan pendapatan bagi Syarikat ABC telah dijana dengan mengambil kira struktur modal yang terdiri daripada 100% modal ekuiti. Modal yang dibangkitkan adalah $ 50 juta dolar. Oleh kerana hanya ekuiti dikeluarkan untuk menaikkan jumlah ini, jumlah nilai ekuiti juga $ 50 juta.Di bawah struktur jenis ini, ROE syarikat diunjurkan jatuh di antara julat 15. 6 dan 23. 4%, bergantung kepada tahap pendapatan pra-cukai syarikat.

Sebagai perbandingan, apabila struktur modal Syarikat ABC direkayasa semula untuk terdiri daripada 50% modal hutang dan modal ekuiti 50%, ROE syarikat meningkat secara dramatik kepada julat yang berkurang antara 27. 3 dan 42. 9%.

Seperti yang dapat anda lihat dari jadual di bawah ini, leverage kewangan boleh digunakan untuk menjadikan prestasi syarikat kelihatan lebih dramatik daripada apa yang dapat dicapai dengan semata-mata bergantung pada penggunaan pembiayaan modal ekuiti.

Oleh kerana pengurusan kebanyakan syarikat sangat bergantung kepada ROE untuk mengukur prestasi, penting untuk memahami komponen ROE untuk lebih memahami apa metrik yang disampaikan.

Metodologi yang popular untuk mengira ROE adalah penggunaan Model DuPont. Dalam bentuk yang paling sederhana, Model DuPont mewujudkan hubungan kuantitatif antara pendapatan bersih dan ekuiti, di mana rentang yang lebih tinggi mencerminkan prestasi yang lebih kukuh. Walau bagaimanapun, Model DuPont juga berkembang berdasarkan pengiraan ROE umum untuk merangkumi tiga bahagian komponennya. Bahagian ini termasuk margin keuntungan syarikat, perolehan asetnya, dan pengganda ekuiti. Oleh itu, formula DuPont yang diperluaskan untuk ROE adalah seperti berikut:

Berdasarkan persamaan ini, Model DuPont menggambarkan bahawa ROE syarikat hanya boleh ditingkatkan dengan meningkatkan keuntungan syarikat, dengan meningkatkan kecekapan operasi, atau dengan meningkatkan leverage kewangannya .

Pengukuran Risiko Leverage Kewangan

Pengurusan korporat cenderung untuk mengukur leverage kewangan dengan menggunakan nisbah kesolvenan jangka pendek. Seperti namanya, nisbah ini digunakan untuk mengukur keupayaan syarikat untuk memenuhi kewajipan jangka pendeknya. Dua daripada nisbah kesolvenan jangka pendek yang paling banyak digunakan ialah nisbah semasa dan nisbah ujian asid. Kedua-dua nisbah ini membandingkan aset semasa syarikat dengan liabiliti semasa. Walau bagaimanapun, semasa nisbah semasa menyediakan metrik risiko agregat, nisbah ujian asid memberikan penilaian yang lebih baik terhadap komposisi aset semasa syarikat bagi tujuan memenuhi kewajipan liabiliti semasa kerana ia tidak memasukkan inventori dari aset semasa.

Rasio modalisasi juga digunakan untuk mengukur leverage kewangan. Walaupun terdapat banyak permodalan yang digunakan dalam industri, dua metrik yang paling popular adalah nisbah jangka panjang hutang kepada permodalan dan nisbah keseluruhan hutang kepada permodalan. Penggunaan nisbah ini juga sangat penting untuk mengukur leverage kewangan. Walau bagaimanapun, nisbah ini boleh dengan mudah diputarbelitkan jika pihak pengurusan menyewa aset syarikat tanpa mengambil kira nilai aset pada lembaran imbangan syarikat. Selain itu, dalam persekitaran pasaran di mana kadar pinjaman jangka pendek adalah rendah, pihak pengurusan mungkin memilih untuk menggunakan hutang jangka pendek untuk membiayai keperluan modal jangka pendek dan jangka panjang. Oleh itu, metrik permodalan jangka pendek juga perlu digunakan untuk menjalankan analisis risiko yang menyeluruh.

Liputan liputan juga digunakan untuk mengukur leverage kewangan. Nisbah liputan faedah, yang juga dikenali sebagai nisbah masa-bunga yang diperolehi, mungkin merupakan metrik risiko yang paling terkenal. Nisbah liputan faedah adalah sangat penting kerana ia memberikan petunjuk keupayaan sebuah perusahaan untuk memiliki cukup pendapatan operasi sebelum pajak untuk menutupi beban beban keuangannya. Nisbah dana dari operasi ke jumlah hutang, dan nisbah operasi-tunai-aliran-ke-jumlah hutang juga merupakan metrik risiko penting yang digunakan oleh pengurusan korporat.

Faktor-faktor yang Dipertimbangkan dalam Struktur Modal Proses Membuat Keputusan

Terdapat banyak faktor kuantitatif dan kualitatif yang perlu diambil kira apabila menubuhkan struktur modal syarikat. Pertama, dari sudut jualan, sebuah syarikat yang mempamerkan aktiviti jualan yang tinggi dan relatif stabil berada dalam kedudukan yang lebih baik untuk memanfaatkan leverage kewangan, berbanding dengan syarikat yang mempunyai jualan yang lebih rendah dan tidak menentu.

Kedua, dari segi risiko perniagaan, syarikat yang mempunyai leverage yang kurang beroperasi cenderung dapat mengambil lebih banyak leverage kewangan daripada sebuah syarikat dengan leverage operasi yang tinggi.

Ketiga, dari segi pertumbuhan, syarikat-syarikat yang berkembang pesat mungkin lebih bergantung pada penggunaan leverage finansial, karena jenis perusahaan cenderung memerlukan lebih banyak modal daripada pelaporan pertumbuhan mereka yang perlahan.

Keempat, dari sudut pandang cukai, syarikat yang berada dalam pendirian cukai yang lebih tinggi cenderung menggunakan lebih banyak hutang untuk memanfaatkan manfaat perisai cukai faedah.

Kelima, sebuah syarikat yang kurang menguntungkan cenderung menggunakan lebih banyak leverage kewangan, kerana syarikat yang kurang menguntungkan biasanya tidak berada dalam kedudukan yang cukup kuat untuk membiayai operasi perniagaannya daripada dana yang dihasilkan secara dalaman.

Keputusan struktur modal juga boleh ditangani dengan melihat pelbagai faktor dalaman dan luaran. Pertama, dari sudut pengurusan, syarikat-syarikat yang dikendalikan oleh para pemimpin yang agresif cenderung menggunakan lebih banyak leverage kewangan. Dalam hal ini, tujuan mereka untuk menggunakan leverage kewangan bukan sahaja untuk meningkatkan prestasi syarikat, tetapi untuk membantu memastikan kawalan mereka terhadap syarikat.

Kedua, apabila masa yang baik, modal boleh dibangkitkan dengan mengeluarkan stok atau bon. Walau bagaimanapun, apabila masa yang buruk, pembekal modal biasanya lebih suka kedudukan yang terjamin, yang seterusnya memberikan lebih banyak penekanan kepada penggunaan modal hutang. Dengan ini, pengurusan cenderung untuk membentuk struktur modal syarikat dengan cara yang akan memberikan kelonggaran dalam meningkatkan modal masa depan dalam persekitaran pasaran yang sentiasa berubah.

Bottom Line

Pada dasarnya, pengurusan korporat memanfaatkan leverage kewangan terutamanya untuk meningkatkan perolehan syarikat sesaham dan meningkatkan pulangan ke atas ekuiti. Walau bagaimanapun, dengan kelebihan ini terdapat peningkatan kebolehubahan pendapatan dan potensi peningkatan kos kesulitan kewangan, mungkin kebankrapan. Dengan ini, pengurusan syarikat perlu mengambil kira risiko perniagaan syarikat, kedudukan cukai syarikat, fleksibiliti kewangan struktur modal syarikat, dan tahap agresif pengurusan syarikat apabila menentukan struktur modal yang optimum.