a:

Langkah pertama untuk menentukan perbezaan antara penggunaan autonomi dan yang diinduksi adalah dengan melihat apa yang dimaksudkan oleh setiap istilah ini. Perbezaan utama antara penggunaan autonomi dan penggunaan teraruh terletak pada faktor pendapatan.

Penggunaan Berautonomi

Penggunaan autonomi ditakrifkan sebagai perbelanjaan yang berlaku apabila tahap pendapatan boleh guna adalah sifar. Penggunaan ini biasanya digunakan untuk membiayai keperluan pengguna, tetapi menyebabkan pengguna meminjam wang atau menarik diri dari akaun simpanan.

Penggunaan autonomi berlaku paling kerap apabila orang berada dalam selat yang mengerikan dan tidak mempunyai pendapatan, tetapi masih mempunyai perbelanjaan. Walaupun seseorang itu patah, dia masih mempunyai keperluan asas seperti makanan, sewa, utiliti, perbelanjaan kesihatan dan pembayaran kereta. Apabila seorang pengguna berada dalam keadaan ini, dia terpaksa membelanjakan lebih banyak wang daripada apa yang dia hasilkan, yang mengakibatkan pendedahan. Walaupun pendapatan mereka tidak semestinya sifar, pengguna terpaksa membelanjakan semua pendapatan mereka serta wang yang mereka tidak hanya untuk keperluan. Akibatnya, mereka tidak mempunyai pendapatan boleh guna.

Penggunaan Terpasang

Penggunaan yang teraruh, sebaliknya, berbeza dengan jumlah penggunaan berbeza berdasarkan pendapatan. Apabila pendapatan boleh guna meningkat, begitu juga dengan kadar penggunaan yang teraruh. Proses ini digunakan untuk semua barang dan perkhidmatan biasa. Bagi penggunaan yang diinduksi, pendapatan boleh guna adalah sifar apabila penggunaan teraruh adalah sifar. Oleh kerana nilai pendapatan boleh guna meningkat, ia mendorong peningkatan yang sama dalam penggunaan. Penggunaan terangsang menunjukkan bagaimana orang mula menikmati gaya hidup yang lebih mewah dan menghabiskan lebih banyak wang kerana kekayaan mereka berkembang.