a:

Nisbah kesolvenan yang paling biasa adalah nisbah kesolvenan itu sendiri, yang mengukur kemampuan syarikat untuk memenuhi semua kewajiban jangka panjangnya. Di samping itu, nisbah kesolvenan boleh menilai kemungkinan sebuah syarikat untuk terus menambah kewajipan hutangnya.

Nisbah kesolvenan diwakili oleh persamaan berikut:

Rasio solvabiliti = (selepas keuntungan bersih cukai + susut nilai) / (liabiliti jangka panjang + liabiliti jangka pendek)

Oleh kerana nisbah kesolvenan mengukur keupayaan untuk memenuhi obligasi hutang, sebuah syarikat dengan nisbah kesolvenan yang tinggi dianggap sebagai pelarut, dan sebaliknya. Mana-mana syarikat yang mempunyai nisbah kesolvenan di bawah 20% dianggap mendekati keadaan kewangan dan mungkin gagal membayar hutangnya.

Sebagai tambahan kepada nisbah kesolvenan, dua nisbah umum mengukur kesolvenan jangka pendek syarikat: nisbah semasa dan nisbah cepat. Kedua-dua nisbah ini dianggap sebagai nisbah kecairan.

Nisbah semasa membandingkan aset semasa syarikat kepada liabiliti semasa dan paling biasa digunakan untuk mengukur kesolvenan jangka pendek. Nisbah semasa yang lebih besar daripada 1 bermakna syarikat dapat memenuhi kewajipan hutang jangka pendek dan adalah pelarut. Nisbah kurang daripada 1 tidak semestinya memberi isyarat ketidakmampuan, tetapi syarikat perlu melihat di luar aset semasa untuk membayar liabiliti jangka pendeknya.

Nisbah cepat adalah nisbah umum yang lain untuk mengukur kesolvenan jangka pendek. Nisbah ini hampir sama dengan nisbah semasa, tetapi ia menghapus kesan aset jangka pendek yang tidak cair dalam syarikat seperti inventori. Mengeluarkan inventori, nisbah cepat yang lebih besar daripada 1 adalah penunjuk yang lebih besar terhadap kesolvenan jangka pendek syarikat berbanding dengan nisbah semasa. Nisbah cepat kurang dari 1 tidak akan memberi isyarat ketidakmampuan, kerana sebuah syarikat boleh menjual inventorinya untuk membayar kewajiban jangka pendeknya.