a:

Model tadbir urus korporat yang berbeza telah menjadi semakin diteliti dan dianalisis sebagai globalisasi memegang pasaran dunia. Ia juga menjadi semakin jelas bahawa persekitaran korporat dan struktur boleh berbeza-beza dalam cara yang substantif, walaupun objektif perniagaan umumnya universal. Tiga model dominan wujud dalam syarikat kontemporari: model Anglo-Saxon, model kontinental dan model Jepun.

Dalam satu keadaan, perbezaan antara sistem ini dapat dilihat dalam fokus mereka. Model Anglo-Saxon berorientasikan ke arah pasaran saham, sementara dua lagi memberi tumpuan kepada pasaran perbankan dan kredit. Model Jepun adalah yang paling pekat dan tegar, sedangkan model Anglo-Saxon adalah yang paling tersebar dan fleksibel.

Model Anglo-Saxon

Model Anglo-Saxon, tidak menghairankan, dibuat oleh masyarakat perniagaan yang lebih individualistik di Great Britain dan Amerika Syarikat. Model ini membentangkan lembaga pengarah dan pemegang saham sebagai pihak yang mengawal. Pengurus dan ketua pegawai akhirnya mempunyai kuasa sekunder.

Pengurus memperoleh kuasa mereka daripada lembaga, yang (secara teorinya) diterima untuk mendapat kelulusan pemegang saham. Kebanyakan syarikat dengan sistem tadbir urus korporat Anglo-Saxon mempunyai kawalan perundangan ke atas keupayaan pemegang saham untuk menegaskan kawalan harian yang praktikal dan praktikal.

Modal dan struktur pemegang saham sangat tersebar di pasaran Anglo. Lebih-lebih lagi, pihak berkuasa kawal selia, seperti Suruhanjaya Sekuriti dan Suruhanjaya U.S., Secara terang-terangan menyokong para pemegang saham atas papan atau pengurus.

Model Continental

Istilah "benua" merujuk kepada tanah besar Eropah. Model benua berkembang dari campuran pengaruh fasis dan Katolik di awal hingga pertengahan abad ke-20. Perbadanan di Jerman dan Itali menamakan model ini.

Dalam sistem benua, entiti korporat dilihat sebagai kenderaan penyelaras antara kumpulan kepentingan negara. Bank sering memainkan peranan yang besar dari segi kewangan dan membuat keputusan untuk firma. Perlindungan khas ditawarkan kepada pemiutang, terutamanya pemiutang yang berkaitan dengan politik.

Syarikat-syarikat ini biasanya mempunyai lembaga eksekutif dan majlis penyeliaan. Lembaga eksekutif bertanggungjawab terhadap pengurusan korporat; majlis penyeliaan mengawal lembaga eksekutif. Kerajaan dan kepentingan negara adalah pengaruh yang kuat dalam model benua, dan banyak perhatian diberikan kepada tanggungjawab korporat untuk mengemukakan kepada objektif kerajaan.

Model Jepun

Model Jepun adalah ketinggian ketiga. Corak urus tadbir mengambil bentuk berdasarkan dua hubungan undang-undang yang dominan: antara pemegang saham, pelanggan, pembekal, pemiutang dan kesatuan pekerja; yang lain antara pentadbir, pengurus dan pemegang saham.

Terdapat rasa tanggungjawab dan keseimbangan bersama kepada model Jepun. Kata Jepun untuk keseimbangan ini adalah "keiretsu," yang secara kasar diterjemahkan kepada kesetiaan antara pembekal dan pelanggan. Dalam amalan, keseimbangan ini mengambil bentuk penentangan defensif dan ketidakpercayaan hubungan perniagaan baru yang memihak kepada yang lama.

Pengawal selia Jepun memainkan peranan besar dalam dasar korporat, sering kerana pihak berkepentingan utama korporat termasuk pegawai Jepun. Bank-bank pusat dan Kementerian Kewangan Jepun mengkaji hubungan antara kumpulan yang berbeza dan mempunyai kawalan yang tersirat ke atas rundingan.

Memandangkan hubungan dan tumpuan kuasa di kalangan banyak syarikat dan bank Jepun, tidaklah menghairankan bahawa ketelusan korporat kurang dalam model Jepun. Pelabur individu dilihat sebagai kurang penting daripada entiti perniagaan, kerajaan dan kumpulan kesatuan.