a:

Dalam teori ekonomi tradisional, kesan berkurang, sejauh mana ia berlaku, mengurangkan kesan pengganda belanja kerajaan yang dibiayai defisit yang bertujuan untuk merangsang ekonomi. Kesan crowding-out dan kesan pengganda boleh dilihat sebagai dua berlawanan, atau bersaing, kemungkinan kesan campur tangan ekonomi kerajaan yang dibiayai oleh perbelanjaan defisit. Sesetengah ahli ekonomi juga menilai kesan kerumitan sepenuhnya menafikan kesan pengganda, jadi secara praktikal, tidak ada kesan pengganda yang disebabkan oleh perbelanjaan kerajaan.

Kesan pengganda merujuk kepada teori bahawa kesan peningkatan perbelanjaan kerajaan untuk merangsang ekonomi didarab dengan menghasilkan peningkatan perbelanjaan swasta yang juga merangsang ekonomi. Pada dasarnya, teori ini membelanjakan perbelanjaan isi rumah keluarga dengan pendapatan tambahan, yang membawa kepada peningkatan perbelanjaan pengguna, seterusnya membawa kepada peningkatan pendapatan, pengeluaran, perbelanjaan modal dan pekerjaan, meningkatkan lagi ekonomi. Secara teorinya, kesan pengganda mencukupi untuk akhirnya menghasilkan peningkatan dalam jumlah Keluaran Dalam Negara Kasar atau KDNK, yang lebih besar daripada jumlah perbelanjaan kerajaan yang meningkat.

Daya bersaing, kesan berkurang, pada asasnya merujuk kepada perbelanjaan kerajaan untuk "mencurigakan" pelaburan swasta dengan menggunakan sebahagian daripada jumlah sumber kewangan yang ada, dan juga untuk pendanaan defisit kesan kemunduran Perbelanjaan kerajaan boleh merangsang ekonomi. Teori crowding-out terletak pada andaian bahawa perbelanjaan kerajaan akhirnya harus dibiayai oleh sektor swasta, sama ada melalui peningkatan cukai atau pembiayaan. Oleh itu, perbelanjaan kerajaan dengan berkesan menggunakan sumber-sumber persendirian, mewujudkan kos yang harus ditimbang terhadap kemungkinan manfaat yang diperoleh daripada perbelanjaan kerajaan. Adalah sukar untuk menganggarkan kos, kerana ia adalah terutamanya kos kehilangan peluang yang melibatkan menganggarkan jumlah manfaat ekonomi yang dapat diperoleh dari sektor swasta dengan menggunakan sumber yang dialihkan kepada kerajaan.

Secara ringkasnya, kesan keruntuhan adalah kesan penurunan aktiviti sektor swasta yang disebabkan oleh aktiviti sektor awam. Oleh kerana kesan berkurangnya mengurangkan kesan bersih perbelanjaan kerajaan, ia juga mengurangkan sejauh mana usaha perbelanjaan rangsangan kerajaan didarabkan. Sebahagian daripada persamaan kenaikan pandang ini terletak pada idea terdapat bekalan wang yang terbatas yang tersedia untuk pembiayaan, dan apa pun yang meminjam kerajaan akan mengurangkan pinjaman sektor swasta, dan oleh itu mungkin memberi kesan negatif kepada pelaburan perniagaan dalam pertumbuhan.Tetapi kewujudan mata wang fiat dan pasaran modal global merumitkan idea itu dengan menimbulkan persoalan tentang idea tentang bekalan wang yang terhingga.

Terdapat perdebatan sengit di antara ahli ekonomi, terutamanya disebabkan perbelanjaan kerajaan yang besar yang dimulakan selepas krisis kewangan 2008, tentang kesahihan kesan pengganda dan kesan kerumitan. Ahli ekonomi klasik berhujah bahawa kesan crowding-out adalah faktor yang lebih penting, manakala ahli ekonomi Keynesian berpendapat kesan pengganda lebih daripada mengatasi sebarang potensi kesan negatif yang disebabkan oleh aktiviti sektor swasta. Walau bagaimanapun, kedua-dua kem tersebut sebahagian besarnya dipersetujui pada satu ketika: aktiviti rangsangan ekonomi kerajaan hanya berkesan pada jangka pendek; ekonomi akhirnya tidak dapat dikekalkan oleh kerajaan yang terus beroperasi secara mendalam dalam hutang.