a:

Pelabur yang membeli stok di sebuah syarikat yang didagangkan secara umum sebenarnya memiliki kepingan kecil syarikat itu dan bukan pemiutang. Pemiutang memberi pinjaman kepada syarikat, selalunya dalam bentuk bon. Bon dibeli oleh para pelabur yang kemudiannya menjamin prinsipnya kembali ditambah faedah melainkan jika syarikat itu menjadi muflis dan tidak dapat membayar balik pinjaman tersebut. Para pelabur saham, bagaimanapun, tidak menjamin pulangan atas pelaburan mereka dan mungkin sebenarnya kehilangan keseluruhan nilai pelaburan.

Apabila syarikat yang didagangkan secara awam untuk kebankrapan, aset syarikat telah dibubarkan untuk menampung hutang yang belum dijelaskan. Pemiutang mesti dibayar sebelum pemilik syarikat membahagikan aset yang tinggal. Pelabur bon dibayar sebelum pelabur saham dan lebih cenderung menerima pelaburan mereka kembali. Biasanya, bon dianggap sebagai pelaburan risiko yang lebih rendah daripada saham kerana sebab ini. Pelabur sering menerima kadar hasil yang sangat rendah pada pelaburan bon kerana risiko rendah menjadikan bon lebih menarik kepada pelabur. Stok adalah risiko tinggi tetapi biasanya menawarkan pulangan yang lebih baik untuk pelaburan kepada pemilik.

Pemilik saham, sebagai pemilik syarikat, menerima sebahagian daripada keuntungan yang dibuat oleh syarikat. Ini dibayar sebagai dividen. Syarikat yang sangat menguntungkan boleh membayar dividen yang tinggi secara tetap. Ini boleh membuat stok pelaburan yang lebih menarik daripada bon sekiranya syarikat itu adalah pelarut dan kerap menyiarkan hasil dan keuntungan perniagaan yang tinggi. Walaupun syarikat menjadi lebih menguntungkan, kadar pulangan bagi bon sedia ada tidak berubah. Pemilik saham juga biasanya menentukan perjalanan perniagaan dan kepimpinan syarikat terpilih. Pemilik bon biasanya tidak mempunyai arahan dalam arah syarikat.