a:

Nisbah gearing adalah ukuran leverage syarikat yang bertujuan untuk menilai beberapa perbandingan antara ekuiti atau aset dan modal yang dipinjam. Nisbah gearing yang paling sering digunakan ialah nisbah hutang kepada ekuiti.

Nisbah hutang kepada ekuiti adalah ukuran modal, khususnya modal daripada pemiutang (hutang) berbanding modal dari pemilik atau pemegang saham (ekuiti). Nisbah ini dikira sebagai jumlah liabiliti kewangan yang dibahagikan oleh ekuiti pemilik atau pemegang saham. Ia bertujuan untuk memberi petunjuk keseluruhan perkadaran hutang dan ekuiti yang digunakan oleh syarikat untuk membiayai keseluruhan operasi. Pengiraan liabiliti biasanya hanya termasuk hutang jangka panjang atau pengaturan pembiayaan, tetapi terdapat variasi mengenai apa yang dimasukkan dalam perhitungan. Penganalisis biasanya memasukkan atau mengecualikan item liabiliti mengikut jenis perniagaan, kadang-kadang termasuk hutang jangka pendek, obligasi kontrak atau pajakan. Analisis juga berbeza-beza mengenai sama ada cukai tertunda mestilah sebahagian daripada hutang atau dianggap sebahagian daripada ekuiti dalam persamaan. Stok pilihan biasanya dikira sebagai hutang atau ekuiti bergantung kepada struktur korporat syarikat. Sebuah syarikat mempunyai hutang kepada nisbah ekuiti 1 jika separuh daripada asetnya dibiayai oleh pemilik atau pemegang saham dan separuh oleh pemiutang. Nilai yang lebih rendah daripada 1 menunjukkan peratusan aset yang lebih tinggi daripada ekuiti pemilik, dan nilai yang lebih tinggi daripada 1 bermakna peratusan aset yang lebih tinggi yang dibiayai oleh hutang. Hutang kepada nisbah ekuiti biasanya berubah dari 0 hingga 5.

Tujuan melihat nisbah hutang kepada ekuiti adalah untuk menilai tahap kestabilan atau risiko keseluruhan syarikat. Ia menunjukkan keupayaan ekuiti syarikat untuk memenuhi obligasi syarikat kepada pemiutang dan oleh itu diperiksa dengan teliti oleh peminjam dan penting dalam menentukan keupayaan syarikat untuk mendapatkan pembiayaan tambahan. Nisbah hutang kepada nisbah ekuiti syarikat juga dipertimbangkan oleh pemegang saham dan penganalisis pasaran.

Secara umumnya, pemiutang dan pelabur lebih suka nisbah hutang kepada ekuiti yang lebih rendah, kerana ini menjadikan pelaburan mereka dalam syarikat pada asasnya lebih selamat. Setelah sebuah syarikat ditubuhkan dan telah berniaga selama beberapa tahun, peningkatan hutang ke nisbah ekuiti biasanya dianggap sebagai trend negatif. Walau bagaimanapun, nisbah hutang kepada ekuiti yang rendah tidak dianggap sebagai perkara yang baik secara automatik. Sebagai contoh, hutang rendah ke ekuiti mungkin menunjukkan bahawa sebuah syarikat tidak berkembang dengan pesat kerana ia mungkin dengan pembiayaan tambahan, dan kegagalan untuk berkembang boleh memberi kesan kepada perniagaan syarikat secara negatif pada masa akan datang.

Apa yang dianggap sebagai nisbah hutang kepada ekuiti yang sesuai adalah berbeza dari satu industri ke satu yang lain.Industri yang sangat berintensifkan modal, seperti syarikat-syarikat tenaga atau firma-firma pembuatan besar, dibenarkan hutang yang lebih tinggi kepada nisbah ekuiti kerana modal besar mereka mesti melabur dalam peralatan, penyelidikan, penerokaan, dan kemudahan pembuatan atau pemprosesan. Lebih stabil pendapatan syarikat, semakin tinggi nisbah hutang kepada ekuiti ia dibenarkan oleh penganalisis.