a:

Nisbah hutang kepada pendapatan (DTI) digunakan dalam kewangan peribadi, sedangkan nisbah hutang kepada aset adalah nisbah leverage yang digunakan untuk menilai syarikat.

Nisbah Hutang kepada Pendapatan

Nisbah DTI adalah ukuran yang membandingkan jumlah pendapatan individu untuk pembayaran hutangnya. Lender menggunakan nisbah ini untuk menentukan keupayaan individu untuk menguruskan pembayaran bulanan dan keupayaan asasnya untuk membayar hutang.

Nilai nisbah DTI disampaikan sebagai peratusan yang membahagikan hutang bulanan berulang dengan pendapatan bulanan kasar individu. Nisbah DTI yang lebih rendah menunjukkan kestabilan kewangan yang lebih baik. Nisbah DTI yang menghasilkan peratusan yang tinggi adalah isyarat jelas kepada peminjam bahawa hutang individu terlalu tinggi untuk jumlah pendapatan yang diperolehnya.

Nisbah DTI boleh diturunkan dalam dua cara asas: meningkatkan pendapatan bulanan kasar atau mengurangkan jumlah hutang berulang yang terakru bulanan.

Nisbah Hutang ke Aset

Nisbah hutang kepada aset biasanya dirujuk sebagai hanya nisbah hutang atau kadang-kadang sebagai jumlah hutang kepada jumlah aset. Nisbah ini adalah nisbah leverage yang digunakan oleh pelabur dan penganalisis untuk menilai syarikat berbanding dengan hutang / aset mereka leverage.

Ia membolehkan perbandingan leverage mudah antara syarikat yang sama. Jika nisbah ini menghasilkan nilai peratusan yang tinggi, risiko kewangan lebih besar; syarikat-syarikat yang menggunakan tahap leverage yang tinggi lebih terdedah kepada kesulitan kewangan sekiranya berlaku kemerosotan ekonomi.

Nisbah hutang kepada aset menggabungkan hutang jangka panjang dan jangka pendek bersama dengan aset ketara dan tidak ketara. Formula untuk nisbah dinyatakan sebagai:

Hutang ke aset = hutang jangka pendek + hutang jangka panjang / jumlah aset

Nisbah hutang kepada aset tidak dianggap sebagai ukuran tulen hutang syarikat. Pengiraan termasuk liabiliti operasi, seperti hutang dan cukai yang tidak dianggap sebagai sebahagian daripada hutang syarikat.